J. Sierko
Sorpresounos a noite,
xa ben escurecido,
no barandal de pedra
que defende o camiño.
(Dende entón ten un nome:
a Ponte dos Suspiros.)
Non movía unha folla
o vento adormecido:
No ceo ni unha estrela,
na arboreda ni un chío.
As palabras non tiñan
nin rumor nin sentido.....
R. Cabanillas
2 comentarios:
Bo xeito de rematar o ano.Bicazos.
¡¡Que o ano 2010 sexa mais rico pra este blog!!
Grazas...e vexo que progresas moi axeitadamente na lingua.
Bicazos.
Publicar un comentario