NON ERA UNHA PARTIDA MÁIS.

Xa case era a hora de entrar mais a ela non lle importaba, levaba xa un bo rato gañando e non ía deixar agora a partida. Tremenda paliza a que lles estaba a dar. As nenas da súa clase arremuiñábanse ao seu redor : non era unha partida máis, estaba en xogo a dignidade dos nenos como xogadores espertos no asunto. Así llo dixera antes de sairen o Iván.

Ninguén se moveu do círculo ata que unha voz , unha oitava máis alta do normal, reclamaba as ovellas descarriadas baixo ameazas de castigos terribles.

Na fila de subida á aula, un dos perdedores atizoulle unha boa couce á campioa.

Non lle importou a dor que sentiu o resto da mañá. Dentro da bolsiña que lle fixera a mamá levaba os seus trofeos que superaban, con moito, o moratón con que chegou á casa.