N. Martin
Levaba toda a mañá dando voltas pola vila e xa non podía co seu corpo. Ao pasar por diante da vidreira viu que daquela hora non había moita xente e entrou. Sentouse á mesa que estaba pegada á xanela e pediu un café .Coma sempre, deixou que arrefriara e bebeuno dun grolo contemplando a xente que pasaba pola rúa .
Nefasto!!. Como é posible que se poida facer un café tan malo?, pensou mentres acendia un Ducados para contrarrestar.
A pouca xente do local, homes engaravatados das entidades bancarias próximas, supuxo ela, mántiñase en silencio lendo os xornais.Na televisión,sen voz, imáxenes dunha moza semivestida facendo exercicios ximnásticos ou bailando, nada máis interrompía a tranquilidade do local.
Botou unha ollada ao reloxio, recolleu o seu corpo e foi mercar o pan; hoxe cunha ensaladiña e algo de froita xa tiña dabondo.
....................................................................................
No seu caderniño mental anotou: nunca máis tomar café neste local.
2 comentarios:
Querida amiga, si te ofendo te pido me disculpes, trato de entender tu escrito y me esfuerzo mucho te lo aseguro.
Sabes?
Generalmente cuando tomo un cafe en un bar lo corto con un poco de leche porque lo hacen demasiado fuerte y la verdad tampoco me gusta.
Bss.
En mis viajes, una de las cosas que suelo hacer bien es patear las ciudades para conocerlas y elegir (desde fuera) los cafés en los que hago pausa.
He encontrado sitios preciosos. Y con mucha suerte. Nunca el café ha sido tan malo que me hiciera aborrecer el local.
Me encantan cuando estan semi vacios. Y es muy importante que de television, nada.
Publicar un comentario