26/6/09

O SOMBREIRO


M. Gal

O verán traía personaxes moi curiosas á vila como a francesa da casa grande. Cuberta sempre cun enorme sombreiro para que o sol non tocase a súa pel delicada, así dician as xentes, un cochazo con chófer , un ou dous xovenciños que cambiaba cada verán e persoal de servizo . Entre os máis pequenos, e non tan pequenos, circulaba o conto de que ela matara o marido dándolle veleno, o que exercía unha atracción fatal cara á muller e todo o que a rodeaba.Os homes pasaban todo o verán con cara alelada ollando para aquelas curvas que, de cando en vez, se deixaban ver pola praia e as mulleren morrían de envexa polos modeliños que locía.Aí vai esa golfa - comentaban uns e outras en voz baixa, cando a vían pasar no coche e había pequenos diante.

......................................................


A velliña do pelo branco deixa o sombreiro na silla e con paso lento entra na casa, fóra comeza a refrescar. Nena- dille á fotógrafa que veu facer a reportaxe- nunca me perdoaron que fose unha muller libre.

4 comentarios:

Cosas de todos los dias dijo...

Parece que hay mujeres que envidiamos algunas cosas de otras, generalizo, pero no es mi caso.
Lo unico que le envidio es el tiempo que puede caminar en la playa, algo que amo!
Bss cielo!

Cosas de todos los dias dijo...

Espero que no estes enojada conmigo, ya sabes que no tengo traductor y estoy interpretando tus escritos con mucho esfuerzo!
Bss de nuevo!

A Curruncheira dijo...

Creo que lo haces muy bien, no te hace falta para nada traductor, Bajo.
Besos

Anónimo dijo...

Yo debo confesar que envídio a las mujeres capaces de hacer en cada momento lo que quieren. Que no dependen ni están atadas a compromisos ni sentimientos sociales , y que tienen la energía y la autestima necesaria para poner en práctica lo que se les pasa por la cabeza.
Cuando sea mayor lo intentaré, ahora soy consciente de que no lo puedo llevar a cabo.