Escollía con moita delicadeza as máis bonitas e que mellor estaban, non había présa.De paso que daba o seu paseo despois do baño miraba entre as rochas e sobre a area o que depositara o mar na noite anterior. Sempre encontraba algunha cuncha que lle podía valer, sempre eran diferentes. Ao chegar á casa, metíaas nun tarro de cristal que comprara especialmente para elas e o tarro no baúl que tiña baixo o debuxo do capitán Hadock , ata a fin de semana en que chegaba a nena.
O primeiro que facía despois de bicar os avós era ir ver as novidades que había no baúl. Sentaba no chan e coas súas manciñas pequerrechas debullaba aqueles fantásticos tesouros unha e outra vez . Logo, con moito coidado, tornábaas de novo ao tarro e o levaba para o seu cuarto, ao lado da cama, para contemplalas antes de se durmir, mentres a avoa lle contaba unha nova historia de piratas
................................................................
Co catalexo do avó, sentada nunha rocha da praia, otea o horizonte en busca dalgún barco pirata perdido por aqueles mares.
Co catalexo do avó, sentada nunha rocha da praia, otea o horizonte en busca dalgún barco pirata perdido por aqueles mares.
2 comentarios:
Canto nos lembran
os contos dos avós.
Bendita costume
a de ler cos
netos.
Parece que estou
vendo como recolle
eses tesouros na
praia para
a nena.
Gustoume o teu recuncho.
Bicos.
Me encantan.
Yo tambien tengo muchas y de muchas formas distintas guardadas en una copa de cristal para que se puedan ver.
Es una costumnbre nuestra encontrar una caracola grande y ponerla sobre el oido para escuchar las olas del mar (eso dicen)
Ahora seria fabuloso, saber de historias de piratas!
Bss. Currun...
Buen final de lunes para ti!
Publicar un comentario